Tożsamość La Gomery
Wyspa La Gomera posiada własną wielką osobowość, charakter naznaczony liczącymi wieki zwyczajami i tradycjami, które uformowały jej istotę w taki sam sposób, jak jej charakterystyczne tarasy ukształtowały jej wygląd. Dzięki sieci muzeów i historycznemu dziedzictwu kulturowemu odkrywanie La Gomery to poznawanie bogatego i zróżnicowanego wszechświata, począwszy od pochodzenia jej pierwszych osadników aż po najnowszą historię.
Pierwsi osadnicy
Chociaż ich pochodzenie jest nadal niepewne, najbardziej akceptowaną teorią jest ta mówiąca, że pierwszymi osadnikami La Gomery byli Berberowie z Ghomary. Wyspa była wówczas podzielona na cztery kantony: Mulagua, Hipalán, Orone i Agana, na terytoriach, gdzie obecnie znajdują się doliny Hermigua, San Sebastián, Valle Gran Rey oraz Vallehermoso.
Był to lud trudniący się hodowlą bydła, posiadał bogatą kulturę i tradycje, które przetrwały do dziś, takie jak gwizdanie, skok salto del pastor, czy produkcja miodu palmowego i gofio (prażone ziarna zbóż). Mający wysokie poczucie sprawiedliwości Gomerowie słynęli ze swojej nonkonformistycznej i buntowniczej wobec kolonizatorów natury, do tego stopnia, że często mówi się, że La Gomera nigdy nie została podbita.
Oprócz szczątków zachowanych w Muzeum Archeologicznym w San Sebastián de La Gomera nadal można zobaczyć liczne stanowiska archeologiczne, takie jak znajdujące się w Alto de Garajonay centrum religijne i ofiarne, obserwatorium Toscas del Guirre, gdzie mierzono czas, oznaczając przesilenia, i gdzie znajduje się największy panel pisma libijsko-berberyjskiego na wyspach, lub stanowisko La Fortaleza w Chipude, Vallehermoso.
Wizyta Krzysztofa Kolumba
Powszechnie uznaje się rolę, którą odegrała La Gomera w odkryciu Ameryki w 1492 roku. Wyspa była ostatnim punktem, w którym przed wyruszeniem w nieznane zaopatrywała się karawela, później, dzięki uprzywilejowanemu położeniu geograficznemu, stała się regularnym miejscem postoju na trasie do Nowego Świata.
Dom Kolumba w San Sebastián, ówczesnej stolicy wyspy, jest obecnie dostępny do zwiedzania i jednocześnie jest siedzibą muzeum, w którym można zobaczyć wystawę składającą się z eksponatów historycznych z tamtych czasów, a także różne wystawy tymczasowe.
Na La Gomerze admirał znalazł wszystko, czego potrzebował do przygotowania swojej podróży: świeżą wodę, prowiant, sprzyjający klimat i wiatr. W pobliżu Wieży Hrabiego znajduje się Casa de la Aguada. W jej wnętrzach zachowała się XV-wieczna studnia, z której podobno czerpano wodę, żeby uzupełnić zapasy przed wyprawą. Zaledwie 200 metrów dalej znajduje się Kościół Wniebowzięcia, w którym Kolumb modlił się o powodzenie swojego przedsięwzięcia. Zbudowana w 1535 roku, wiele lat po wizycie admirała na wyspie, pustelnia San Sebastián de La Gomera, z widocznymi wpływami architektury portugalskiej tamtych czasów, to kolejne miejsce, które warto odwiedzić.
Podsumowując, są to zakątki stanowiące część historii powszechnej i za ich sprawą La Gomera znana jest jako Wyspa Kolumba.
Folklor i rękodzieło
Rękodzieło z La Gomery jest wyraźnym odzwierciedleniem tożsamości wyspy. Sztuka, praktyki i głęboko zakorzenione zwyczaje, charakteryzujące się głębokim poszanowaniem natury i jej darów, takich jak drewno, wiklina lub trzcina, a przede wszystkim ceramika, którą można zobaczyć w Centrum interpretacji Las Loceras i którą wykonuje się ręcznie, bez użycia tokarki, tak jak robili to dawni mieszkańcy wyspy.
Działalność rzemieślnicza skupia się głównie w północnej części wyspy, przy czym Vallehermoso jest ośrodkiem zrzeszającym największą liczbę rzemieślników. Odbywają się tu jarmarki oraz inne wydarzenia, takie jak coroczny Jarmark Rzemiosła Wyspiarskiego, którym zazwyczaj towarzyszą występy muzyczne zespołów folklorystycznych z La Gomery.
Dzieje się tak, ponieważ nie da się zrozumieć tutejszego folkloru bez muzyki i tradycyjnych tańców. Taniec bębnów to połączenie pieśni i wyjątkowego w świecie krajów hiszpańskojęzycznych tańca przodków, podczas którego mężczyźni i kobiety wyśpiewują legendy i opowiadają o wydarzeniach historycznych w rytm bębna i lokalnych kastanietów. To ekspresja, która narodziła się spontanicznie podczas pielgrzymek i popularnych uroczystości, takich jak Zejście Matki Boskiej z Guadalupe w San Sebastián; uroczystości ku czci Dziewicy z Candelarii w Chipude; Świętej Róży z Limy w las Rosas i Matki Boskiej z Lourdes w El Cedro.
Silbo gomero (język gwizdów z La Gomery)
Jeśli istnieje kulturowy symbol La Gomery par excellence, to jest nim silbo gomero. Ten język gwizdów, występujący wyłącznie na La Gomerze, stanowi prawdziwy znak rozpoznawczy lokalnej tożsamości. Ogłoszony niematerialnym dziedzictwem ludzkości przez UNESCO w 2009 roku, w uznaniu dla jego niezwykłej wartości kulturowej, powstał za sprawą pierwszych mieszkańców wyspy, aby umożliwić komunikację pomiędzy wąwozami i dolinami. Jest on przekazywany z pokolenia na pokolenie po dziś dzień i od 1999 roku jest przedmiotem obowiązkowym w szkołach na La Gomerze.
