Valle Gran Rey - La Calera

Trasa rozpoczyna się w jednej z wiosek położonych w środkowej części La Gomery, usytuowanych na łagodnym zboczu z tarasami uprawnymi, gdzie po dziś dzień można prowadzić uprawy na potrzeby własne, w szczególności ziemniaków i warzyw. Ta dzielnica stanowiła dawniej główne skupisko rzemiosła ceramicznego na wyspie; nawet w czasach obecnych można zobaczyć garncarzy lepiących tradycyjną ceramikę bez użycia koła garncarskiego.

Kiedy trasa przebiegająca przez Lomo de los Balos zaczyna piąć się pod górę dawnym kamienistym szlakiem, naszym oczom ukazuje się w korycie wąwozu ogromna, kamienna ściana z wodospadem, usytuowana między wysoko położoną strefą wąwozu a korytem rzeki biegnącym na niższej wysokości ku morzu. Jest to tzw. Barranco del Agua. Zimą, po opadach deszczu, można tu zobaczyć jeden z największych wodospadów na całej wyspie. W przebiegającym przez wąwóz korycie szereg źródeł zaopatruje w wodę mieszkańców wioski oraz położone na terenie doliny posiadłości.

W tej dolinie mieszkał kiedyś Hupalupa, przywódca plemienia aborygenów, którego prymitywni mieszkańcy wyspy zwali mianem Gran Rey (Wielkiego Króla), skąd wywodzi się nazwa tej doliny.  Pejzaż tego wąwozu usytuowanego pomiędzy stromymi zboczami górskimi jest widowiskowy. Współistniejące ze sobą folwarki, tarasy uprawne i gaje palmowe tworzą niepowtarzalny obraz.

Źródła rzeki Guadá zaopatrują w wodę całą dolinę. Na ścianie wąwozu widzimy wypływające z niej trzy źródła, które dostarczają wodę powyższym terenom przez cały rok. Główne źródło znajduje się w korycie wąwozu i jest znane pod nazwą Arroyo de Guadá. Zlokalizowane jest ono na nieco wyższej usytuowanym odcinku koryta rzecznego. W tej strefie występuje gaj wierzbowy z nielicznymi okazami drzew, gdyż z uwagi na eksploatację zasobów wodnych uległ on znacznemu przerzedzeniu. Tego typu przybrzeżne skupiska drzewne zależą mianowicie od ciągłego dopływu wody.

Docieramy do doliny, przechodząc przez tę wioskę usytuowaną pod formacją skalną Roques de Guadá. Na skraju stromo pnącej się drogi możemy podziwiać tradycyjną, lokalną architekturę. Dachy z dachówki klasztornej, wypalanej bezpośrednio na wyspie, oraz prostokątny strop, to najczęściej powtarzające się elementy architektoniczne, choć obecnie uległy one zmianom i rozbudowie. Wciąż jeszcze niektóre z nich mogą się poszczycić swoją oryginalną konstrukcją z prawie nieociosanego, surowego kamienia bazaltowego, zachwycając ekstremalną prostotą, tak charakterystyczną dla tradycyjnych, wiejskich domów.

 Ten punkt trasy wyznacza granicę obszaru chronionego krajobrazu wiejskiego (Parque Rural de Frontera) - drugiego pod względem wielkości naturalnego obszaru chronionego na La Gomerze, po Parku Narodowym (Parque Nacional).  Wraz z tym wąwozem o nazwie Barranco de Valle Gran Rey, park ten chroni również wąwóz Barranco de Argaga; są to dwa najdłuższe i najbardziej widowiskowe wąwozy na całej wyspie.

Historia kapliczki pod wezwaniem Trzech Króli (La Ermita de los Santos Reyes) sięga XVI wieku, najprawdopodobniej wybudowanej przez hrabiego La Gomery (Conde de La Gomera). Obecna kapliczka została wybudowana na początku XX wieku i ozdobiona wizerunkiem Trzech Króli, cieszących się ogromną popularnością wśród mieszkańców doliny.

Ponadto plac ten pełnił niezwykle ważną funkcję w gospodarce wodnej, gdyż to tutaj właśnie kontrolowano zmiany kierunku przepływu wypływających ze źródeł wód. Kiedy mianowicie okoliczna skała rzucała cień na kościół, z górnego odcinka Doliny przekierowywano całą wodę do odcinka dolnego. 

La Calera była z historycznego punktu widzenia głównym terenem strategicznym w dolinie Valle Gran Rey, zlokalizowanym na zboczu góry Roque de La Mérica, lecz nieco oddalonym od wybrzeża. Utworzona w XVI wieku, padała ona często ofiarą pirackich ataków. Plaża Valle Gran Rey znajduje się w odległości zaledwie pięciuset metrów, gdzie można zakończyć tę trasę, zażywając kąpieli.