Plaża Santiago-Benchijigua

Rozpoczynamy schodzenie, okalając wielką kopułę Agando - imponującą iglicę wulkaniczną, utworzoną przez kompleks ściśle do siebie przylegających skałek.  Jej okrągły kształt i niemal pionowe ściany sprawiają, że jawi się ona jako autentyczny olbrzym lokalnego krajobrazu, kryjący w swoich ścianach wyjątkowe okazy roślinności z unikatowymi gatunkami flory. Jest ona otoczona u podnóża wrzosowiskiem, które wielokrotnie zostało spalone przez pożary.

Konstrukcja kanału przebiegającego przez początkowy odcinek wąwozu wyznacza koniec tzw. „monteverde” (leśnych formacji woskownicy i makaronezyjskich lasów wawrzynolistnych) i początek strefy ciepłolubnej. Ten suchy kanał, który nigdy nie został uruchomiony, przypomina nam o istotności źródeł wodnych - na tym początkowym odcinku jest ich sześć -, a także o tym, że wąwóz Santiago, którego wioska Benchijigua stanowi najbardziej strategiczny punkt, charakteryzuje się jednym z najintensywniejszych odpływów wody na wyspie La Gomera.

Woda wypływająca ze źródła u stóp Agando - jednego z sześciu w tej wysoko położonej strefie wąwozu - przepływa przez koryto, racząc nas przyjemnym chłodem. W miejscu, przez które przechodzimy, widzimy wulkaniczną groblę wspinającą się po zboczu; tego typu groble znane są na wyspie La Gomera pod nazwą „taparruchas”.

Bogactwo wodne niniejszego wąwozu znajduje wyraz w tym kompleksie kranów zlokalizowanym na wejściu do wioski Benchijigua. Z tego miejsca rozprowadzano wodę wypływającą ze źródeł wąwozu na pola uprawne. Pomimo że niniejsza wioska, jak i znajdująca się poniżej Lo del Gato, są obecnie prawie całkowicie opuszczone, w połowie XX wieku zamieszkiwało je ogółem trzysta osób.

Przestronne klepisko położone w centrum wioski Benchijigua, do której można dojechać samochodem po zboczu wąwozu. Obok niego znajduje się kapliczka pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela (San Juan Bautista), której patronami byli hrabiowie La Gomery, właściciele wyspy. Klepisko pokaźnych rozmiarów przypomina nam o przeszłości naznaczonej uprawą zboża na otaczających tę wioskę stokach, obecnie nieuprawiającą rolnictwa i w zasadzie pozbawioną stałych mieszkańców

Schodząc wąwozem, na lewym skraju drogi, tuż przy wejściu na teren skupisk roślinnych noszących nazwę cardonal tabibal, widzimy wioskę o nazwie Lo del Gato, o niewielkiej liczbie mieszkańców i uprawianym na własne potrzeby rolnictwie. Przypomina nam ona o tym, jak ciężki był żywot ludzi zamieszkujących tereny zlokalizowane wewnątrz głębokich, lokalnych kanionów. Przeszliśmy drogą obok najważniejszego obecnie zasobu naturalnego wąwozu - wody, skanalizowanej wewnątrz studni pod terenem wioski Benchijugua oraz noszącej tę samą nazwę zapory zlokalizowanej przy rozgałęzieniu głównego koryta rzecznego.

Wykorzystanie zasobów wodnych stanowi najistotniejszy aspekt użyteczny tego wąskiego odcinka wąwozu, w którym maszerujemy korytem rzecznym. Po przejściu przez dwa oryginalne akweny z systemem przelewowym, po prawej stronie napotykamy mały, hydrauliczny młyn służący do mielenia ziarna. Jeśli spojrzymy na jego dolną część, zobaczymy otwór, skąd wypływa woda, która niegdyś poruszała kołem w dolnej części stawu młyńskiego.

Wioska ta skupia się na południowym zboczu wąwozu. Napotykamy ją już na początku końcowego odcinka trasy. Rolnictwo daje tu o sobie znać w postaci zlokalizowanych w korycie rzecznym sadach i ogrodach uprawnych. Znajdujemy tu również przykłady tradycyjnej architektury.  Możemy kontynuować trasę szosą lub zejść korytem rzecznym, choć w tej części wąwozu są dość widoczne ślady ludzkiej ingerencji.

Przechodzimy z koryta wąwozu do jego ujścia, gdzie zlokalizowana jest miejscowość Playa Santiago, posiadająca swój własny port. Pomimo że uprawy bananowców prawie już znikły z tych obszarów, ten płaski teren wciąż przypomina nam o swojej rolniczej przeszłości, obecnie przekształcony w przestronną, kamienistą plażę.