Circular de Vallehermoso

Wyruszamy z placu przy ratuszu, pokonujemy częściowo historyczną część miasteczka, którego ludność w czasach splendoru rolnictwa osiągnęła najważniejszą pozycję na wyspie, najpierw dzięki handlowi winem, a w XX wieku bananami. Obecność dwupiętrowych domów krytych dachami i z drewnianą stolarką świadczy o znaczeniu tego miasteczka na wyspie.

Przechodzimy obok kościoła San Juan Bautista, o nowoczesnej strukturze, gdyż jego historia pokrywa się z historią wioski, po każdym upadku był odbudowywany, aż do uzyskania obecnej konstrukcji w stylu neogotyckim.

Po minięciu cmentarza w Vallehermoso, wspinamy się lekko wąwozem o nazwie Era Nueva, gdzie natykać się będziemy stopniowo na niezwykle interesującą roślinność. Nad korytem rzecznym oraz dawnymi ogrodami dominuje palma, która tworzy szczególny lasek w otoczeniu wilczomleczy porastających dawne ogrody uprawne, w procesie powrotu do naturalnej roślinności, stopniowo zacierającego ślady działalności rolniczej.

Najciekawszą roślinność spotkamy na zboczach porośniętych jałowcem fenickim.

Pnąc się w górę, ścieżka nagle poszerza się i biegnie przez małe klepisko z ziemią wyłożoną kamieniami. Przypomina nam o rolniczej przeszłości tej doliny, gdzie bez wątpienia zboże zajmowało tarasy biegnące wzdłuż rzecznego koryta, aby dostarczyć głównego składnika wiejskiej diety: prażonej mąki gofio, odziedziczonej po dawnych rdzennych mieszkańcach wyspy.

Po zakończeniu wspinaczki stokiem wzgórza mamy rozległy widok na górną strefę Vallehermoso. Szczególnie po naszej prawie stronie, gdzie lasy woskownicowo-wrzoścowe tworzą plamę ciągnącą się aż do parku narodowego, który kończy się w Epina. Przed nami zaś Meseta de Vallehermoso, uszlachetniona obecnością lasów wawrzynowych. Ta panorama pozwala nam zrozumieć rolnicze znaczenie doliny. Położone w jej górnej strefie lasy zapewniały zbieranie wody przez źródła zasilające cieki wodne, umożliwiające działalność rolniczą w dolinie.

Kapliczka ta kończy esplanadę Teselinde, uprzywilejowany balkon, z którego widzimy północne wybrzeże La Gomery zamknięte między cyplami El Peligro i Bejira na zachodzie, z wioską Arguamul na zboczach.

Kapliczka jest pod wezwaniem św. Klary. Legenda głosi, że została zbudowana dla figury znalezionej przez rybaków na plaży. Świątynia, położona w innej lokalizacji, jest cytowana już w wieku XVII. Aktualna jest trzecią konstrukcją wzniesioną w tym miejscu, gdzie jest bardziej osłonięta i ułatwia obchodzenie świąt patronki w sierpniu.

Erozja podkreśliła półpustynny charakter tego szczytu smaganego wiatrem, na którym wznosi się kapliczka pod wezwaniem Virgen del Coromoto. Została ona wzniesiona w roku 1985 przez mieszkańców Vallehermoso, którzy powrócili z Wenezueli, z miejsca gdzie Matka Boska z Coromoto jest patronką. Dziś przypomina o istnieniu pobliskiej, opuszczonej już, wioski Chijeré, gdzie kilka samotnych palm wyznacza terytorium objęte działalnością ludzką w postaci tarasów upraw rolnych, które razem z bydłem tworzyły dawniej obraz ciężkiego życia wiejskiego na północy La Gomery.

Po pokonaniu tych grzbietów górskich docieramy do Punta de Alcalá, ostatniego cypla przed klifem pogrążającym się w morzu. Mamy widok na Vallehermoso w pełni splendoru; dolina jest teraz widoczna w swej prawdziwej wielkości, co nie zawsze jest łatwo zauważalne, gdy znajdujemy się w jej centrum.

Przed nami rozciągają się zbocze Tamargada, pokryte tarasami, gdzie najlepiej zrozumiemy walkę rolnika ze zboczem, aby wydrzeć mu każdy płaski teren pod uprawy.

Koryto rzeczne tłumaczy nam bogactwo rolnicze Vallehermoso. Tu znajdowały się dawne ogrody uprawne, w miejscu łatwym do uprawy i mającym pod dostatkiem wody, podczas gdy domy zajmowały mniej strome zbocza, pozostawiając lepsze gleby pod plantacje.

Po zejściu do koryta rzecznego wąwozu i powrocie drogą do Vallehermoso, możemy podejść do wybrzeża. Po naszej lewej stronie znajduje się kamienna konstrukcja. Są to pozostałości dawnej szlupbelki, znanej jako zamek, budowli umożliwiającej załadunek produktów rolnych na statki. Kapliczka jest pod wezwaniem Virgen de Candelaria (Matki Bożej Gromnicznej) i po wielu perypetiach związanych z poprzednimi lokalizacjami smaganymi przez morskie fale, ostatecznie została postawiona w tym miejscu.